do domu





ubiera stopy w sandały z trawy

lubi chłód rosy w letni poranek

czy to ucieczka przed problemami

czy z aniołami ciche spotkanie



trawa łaskocze między palcami

ostatni uśmiech rzeźbiąc na twarzy

myśli ruszają w szaleńczy taniec

dziś niepotrzebne są drogowskazy





leży cichutko pośrodku łąki

za powiekami barwy wirują

chce tu pozostać aż świat się skończy

nic już nie wiedząc i nic nie czując

Wiosna











spadło na stół

wplątało promienie w zapach

porannej kawy



cieplejszym spojrzeniem

ogarnęło zwichrzone myśli



wysunęło się rozpalając tło

skupiło na sobie ciekawość wróbli



spadło na stół

nie spopieliło życia





leży

nie drwi

Maryś, z romantycznych czy takich \"po łbie\" ?    

to nie moje oczy

to blask świec rozjaśnia mrok



pytasz o jutro chociaż

dziś nie wiesz jak dalej żyć...



obciążeni magnetyzmem dusz

obłąkani, lawirujemy na granicy nauki i uczuć



wierząc z magię miłości

jesteśmy wybrańcami czasu...

                   

                proszę

Z innej perspektywy





od dołu widać więcej szczegółów

i usta mają śmiesznie inny kształt



z wysokości twoich kolan

głębiej tonę i szybciej nabieram smaku



pomrukami wyznaczam swoją połowę

jednocześnie językiem zacieram granicę



strącając promienie wprost w moje usta

upajasz wytrawnością chwili



od dołu rzeczywistość wygląda inaczej

i czas dla nas stanął w miejscu



&feature=related

Witaj kiedy rano wchodzę na portal mkontakt. Widzę,że są piękne i pogodne wiersze. Nowy już dzień i cały świat znów uśmiecha się do Ciebie. Dbaj o miłość jak w piosence śpiewa któś. Autobiografi smutnej nie można pisać co noc. Trzeba tylko trochę chcieć,nie zamykać serca,nie zamykać oczu. Poznania miłych kobiet,z którymi można spacer iść. Porozmawiać na każdy temat. Aby mnężczyzna nie zdradził kobiety swej. Związek opiera się na przyjaźni,szczerości,wzajemnym zaufaniu. Gdy razem zestarzeją się posłuchają piosenki Marka Grechuty\"Miłość\". Wtedy wspomnią sobie tą chwile gdy w sobie zakochali się.

lirycznie





unoszę się

dryfuję nad tobą

kołując bezszelestnie

cieniem (bez) wstyd kładę



rozpinając guzik pod szyją

wypełniam świeżym spojrzeniem

oddech co zamarł przed chwilą



rodzę cię w opuszczonym

przez ciało drżeniu

rozlewiskiem układam

(nie) do snu



spełni się

kiedy zbieleją paznokcie

Gdy wstaję rano smutek ogarnia mnie,Zostałem samotny odeszłaś na drugi brzeg.W sercu mym został smutek pustka żal.Patrzę może poznam nową kobietę.Z którą będę mógł,pójść na spacer,posłuchać śpiewu ptaków.Którą pokocham całym sercem swym.Razem będziemy już jak dwie połówki jabłka.        

samotność





na pierwszym planie

zawstydzone nagością gałęzie i

promienie słońca co niedbale

wgryzają się w cienie



włos zaplątany pomiędzy palcami

choć jeszcze pulsuje magią

zbyt kruchy już aby zapach wychwycić



tła nie widać, bezbarwne jak

słowa wiatrem niesione

modlitwą się stają



za oknem wiosna

a słowik przeklął pełnie





&feature=related

Na pierwszszym planie park,ławka gdzi e siedzę sam.Na drugim planie miła dziewczyna.Którą poderwać chcę.Ona mnie odpowiada odczep się.Wtedy zanucę sobie piosenkę Pajujo -Sam i Marka grechutę-Dni których nie znamy.W tedy radośniej czuję się.A słowik pięknie wyśpiewał swój trel    

w tle wydarzeń





cisza



głuchoniema codzienność

dotyka zdarzeń



w konwulsjach dogorywa światło



wyrwane z pamięci

kształty zastąpione zapachem

równoważą konieczne

przyjemności





wtapiam się w tło

Jeśliś bez winy...





świtem rozbijasz się o codzienność

kalecząc ostatnie dobre wspomnienia



ściskasz drżace ramiona

z nadzieją na cieplejszą zimę



siła decyzji tkwi w psychice

nastawiając drugi policzek przegrasz



nie odkupisz kamieniami swoich win

Maria Magdalena się nie ukorzy

Cisza piękna jest ,gdy wstaje rano i promyk słóńca obudził mnie.Przeciągam w łóżeczku się i wstaje.Patrzę,że już nowy jest dzień i cały świat znów uśmiecha się do mnie.Trzeba tylko trochę chcieć.Nie zamykać serca ,nie zamykać oczu.Dbać o miłość jak w piosence śpiewa ktoś.Autobiografi smutnej nie można pisać co noc. Z uśmiechem przywitać dzień,aby podczas dobry humor mieć.Nie zrażać się,problemami,które spadną na nas jak cień.                

zmierzch





okradam pięciolinie ze słów

i rozbijam się na kawałki

ilekroć dotknie mojej duszy



bez pauz, klamr, bez wyższych idei

naznacza godziny



kiedy ostatni wers znajdzie swoje miejsce

przez słomkę spijam puentę

i opuszczam rolety



historia dobiegła końca

jak dzień

listy bez adresu







bez wstępu i obietnic

kreśle słowa które (już) nic nie znaczą



sumienia dawno przestały straszyć

bezczelnie propagując nagość



niby jeszcze w coś tam wierzę

ale nie potrafię aniołom dorysować skrzydeł



codziennie mijam się w wystawach

i coraz mniej mnie widać...

to ja tez mam....zabiore cię wlasnie tam ...gdzie jutra slodki smak....

Już dzień obudziłem się, przez okno widzę,że słońce gorące jest. Czyżby znów był upalny dzień. No cóż na rowerze pojeżdże aby poczuć chłód wiatru. Gdy przyjdę do domu na ochłodę wypije herbatę z cytryną. W cieniu drzewa stanę,aby odpocząć od słońca gorącego.

jeszcze mieszam się z zielenią

choć od wiatru grabieją palce



ostanie pajaki dryfują po polach

wplatając sny w milknące drzewa



dogorywa samotny słonecznik

ukrywając zmęczenie na płocie



jeszcze tylko rozsypie kasztany

zamęt wprowadzając w poukładane alejki



sza...



motyle przestały tańczyć







&feature=channel

popadanie w melancholię







tańczy deszcz w oczach

i podróżą pachnie galopujący zmierzch



słowo zawisło gdzieś nade mną

cieniami krępujac obolałą krtań



zegar jak zawsze punktualny

śmieje się z melancholii



może to bilet a może

pragnienie na moich dłoniach

wypala stygmaty



&NR=1

przemijanie



Lustra nie mówią



wyciągają na wierzch brudy

kładąc zmarszczki

w najmniej odpowiednich miejscach



czasem gwiżdżę starą melodię

łapie między palce blade wspomnienia

budzę dusze w starych zegarach

szukając kukułczych piór



jutrzejszy świt oddam za garść łez

tych szczęśliwych









&feature=related">&feature=related