Jaką wdzięczność okażesz rodzicom, takiej spodziewaj się od swoich dzieci.

Wydaje się nam, że dzieci są częścią nas samych, a one, dorastając, wyprowadzają nas z błędu.

Dom się budować zaczyna od dymu z komina.

Każde pokolenie śmieje się z ojców, wyśmiewa dziadków i podziwia pradziadków.

Z miłością matki o poranku życie czyni nam obietnicę, której nie dotrzymuje nigdy.

Ojciec jest głową rodziny, a matka jej sercem.

Człowiek z natury swej odczuwa sympatię do własnych dziadków a niechęć do rodziców. Rodzice są za blisko, hamują człowieka, a człowiek chce być sam.

Każde dziecko otrzymuje od rodziców dyplom geniusza, od szkoły – świadectwo niedojrzałej dojrzałości, od uniwersytetu – patent mistrza, od życia – najczęściej – tytuł zdolnego robigrosza.

W szczęściu zawsze znajdziesz kawałek domowych pantofli.

Znaczną część naszego szczęścia rodzinnego stanowią udane szarlotki.

Rodzice są kośćmi, na których dzieci ostrzą sobie zęby.

Wychowanie, całkowicie wyzwolone z autorytetu, tradycji i dogmatu, kończy się nihilizmem.

Rodziny z dziećmi i bez dzieci współczują sobie nawzajem.

Nigdy dzieci nie mogą zrobić rodzicom takiego wstydu, jak rodzice dzieciom. -

Ale ta mała rośnie. Kiedyś sięgała mego serca, dziś mam jej powyżej uszu-