Czemu czasami nam tak trudno odciąć się od ziemi?

By móc swobodnie szybować w eterze,

Poczuć inny smak ludzkich nadzieii

Wierzyć że to się odmieni.. 

Zabronić oczom więcej nawilżać powietrze,

Niech łzy wyschną i nie wracają..

Kiedy poeta znowu pisze wiersze

I gdy koszmary spać Ci nie dają..

Nie chcę wierzyć w słowa gdzie echo się odbija,

Nie mają przecież znaczenia

Ale dlaczego myśl przy tym tak miła

Nie pozwoli na pożegnania?!

Chwila!!

Nienawidzę…

Znowu naiwna?!

Nie potrafię

Odejść??

Chyba sama się śmieję

Skłamać??

Nie popadnę w beznadzieje

Zagrać??

Ale na jak długo??

Jak w teatrze..

Czy na to zasługuję.??

 Poczekaj na mnie tam

Nie zmieniaj kierunku

Ja kiedyś wezmę wdech

Poszukamy wspólne gopunktu

Albo i nie

Ja w lewo , Ty w prawo

Zapomnę...

Chyba bez skutku

By potem pęknąć??

Jak…??

Tragicznie

Jak…??

Nie fizycznie

Jak …??

Na zawsze

Jak…??

Bez przyczyny

Gdzie…??

Tam gdzie umierają nieżywi

Miś na początku jest piękny. Jak każdy związek w tym etapie. Bije od niego świeżość, nowość, poniekąd także doskonałość. Wyobrażmy sobie jednak, że każda kłótnia burzy całość i któreś z nas ciągnie go na swoją stronę. Drugie nie chce puścić. Miś robi się coraz bardziej rozciągnięty. Już nie jest taki jak na początku. Wreszcie przychodzi moment rozstania. Miś zostaje ostatecznie poszarpany. Dokładnie  tak. Każdy z nas chce coś zostawić sobie ze wspomnień z tego "straconego" czasu.  Czasami jest jednak tak, że obydowje chcemy spróbować raz jeszcze.  Na siłę wtedy zszywamy tego misia. Nikt nie myśli o tym, że miś będzie teraz szpetny. Przecież szwy na nim zostaną.. a kawałki waty z środka które zosały pogubione już nigdy się nie znajdą. Czy naprawdę chcemy aby nasz związek tak wyglądał? Żeby każde spojrzenie na niego przypominało o tym co było.