Człowiek wie, że umiera, nie wie gdy się rodzi, nieprawda, że reszta całość jest milczeniem.

Człowiek docenia uroki codziennego życia, kiedy budzi się z koszmarnego snu albo kiedy po raz pierwszy wstaje z łóżka po chorobie. Dlaczego nie uświadomić sobie tego teraz?

Człowiek zmienia się od dzieciństwa po grób. Kiedy więc jest sobą?

człowiek jest najbardziej uzależniony od swojego odbicia w duszy innego człowieka, choćby ta dusza była kretyniczna.

Cynikiem nazywamy takiego człowieka, co zna cenę wszystkich rzeczy, a nie zna wartości żadnej z nich.

Człek jest kowadłem, na którym fortuna ustawnie kołace swyt młotami.

Człowiek jest dla człowieka pierwszą rzeczywistością.

Człowiek się rozmnaża, zaś głupota w nim - namnaża.

Człowiek - jest to święta rzecz, której krzywdzić nikomu nie wolno.

Człowiek jest odkryciem niedawnym, jak wykaziije bez trudności archeologia naszego myślenia. Wykazuje też ona możliwość jego rychłego kresu.

człowiek jest najmniej sobą, gdy przemawia we własnym imieniu. Daj mu maskę, a powie ci prawdę.

Człowiek to stworzenie towarzyskie — zgodzi się czasem na samotność, ale nie zniesie, gdy nikt nie podziela jego zdania.

Próżno uciec, próżno się przed miłością schronić,
Bo jako lotny nie ma pieszego dogonić?

Daj mi wstążkę błękitną - oddam ci ją
Bez opóźnienia...
Albo daj mi cień twój z giętką twą szyją:
- Nie ! nie chce cienia.

O! gdzie miłość stawia siatki,
Nie figlujcie, moje dziatki!
Bo z miłością figlów nie ma:
Jak was złapie, to zatrzyma!