W samotności płaczą oczy
puste ręce zimne serce
echo słów po ścianie błąka
gdzieś wspomnieniem
słońcem ,wiatrem

dłonią głaszcze twoje zdjęcie
masz takie na nim czułe ręce

wieczór do okien puka
księżyc z gwiazd milionem
rozścielił ciemne kąty
aksamitu płaszczem

przytulona do poduszki
zapominam co to smutki
we śnie wracamy w tamte strony
w kwiaty zapach
barw motyli
gdzie zielone połcie łąki.

Czuję na języku
smak słonej skóry
nie , nie wiem co będzie jutro?
to nie ważne
żyjmy tą chwilą
co tam świat, ludzie.

Wnikasz we mnie głęboko
niecierpliwym ruchem
aż do bólu
zamknięta w łuku ramion
opieram się przeznaczeniu
na próżno.

Za oknem wiosna
drzewa z życiodajnym sokiem
pną się do góry
płonie słońce
a może to.

Mam duszę zaklętą w motylu

kokonem białym chroniona
czasem uda się jej wyfrunąć
lecz wraca jeszcze bardziej poraniona

skrzydła mi los ponadłamywał
a goić się muszą bardzo długo
czy nikt nie wie
że mam tylko jedną ich parę

lubię nocną ciszę
księżyca jasny blask
i gwiazdy niczym latarenki oczy
oświetlający nocny mrok

W teatrze ludzi
gdzie często ubierane są maski
nie wiem czy przypisano mi didaskalia
statystą jestem czy kreaturą

upadam wstaje
podnoszę syzyfowy kamień
omijam kłody rzucane pod nogi
uśmiechem ratuje powagę życiową

coraz częściej teraz myślę
że nawet kuluary obejdą się beze mnie

stopą obrysuje
każdą cząstkę twojego ciała
falbanką bioder skuszę
czerwieni podwiązką

aż spłyniesz erotyczną
strugą rozkoszy
pomiędzy rozwarte uda

zabiorę wilgoć pocałunków
zapach feromonów
i serce z płatków róży

zostawię nie dopity
kielich szampana
garść wspomnień
z zakładką linii papilarnych

twój uśmiech zatrzymany
w kadrze przymkniętych