To, co możliwe w młodości, tego nie można na ogół mieć w pełnych rozmiarach i wszystkich formach. Dlatego niemal wszyscy są ofiarami złudzenia, że „utracili młodość”, która przecież mogła być o tyle lepsza. Nie, nie mogła.

Młodość jest jak te butelki, które rozwalaliśmy o ściany. Nie można ich skleić z powrotem, ale jest jeszcze szansa dla każdego z nas, marnych ciuli, że przyjdzie ktoś, kto ułoży z nich witraże

Młodość, która szumi w głowie, nazywa się w późniejszych latach, nadiśnieniem

Do połowy życia los nas ciągnie,
od połowy już tylko popycha

Już? Tak prędko? Co to było?
Coś strwonione? Pierzchło skrycie?
Czy się młodość swą przeżyło?
Ach, więc to już było... życie?

Młodości, ty nad poziomy wylatuj, a okiem słońca
ludzkości całe poziomy przenikaj z końca do końca.

Czy jest coś bardziej przyjemnego niż starość otoczona młodością, która chce się czegoś nauczyć?

Młodzi chcą być wierni i nie są. Starzy chcą być niewierni i nie mogą.

Ludzie, którzy przyjmują swoją starość, nie robiąc z niej problemu, są młodsi od tych, którzy chcą za wszelką cenę zachować swoją młodość.

Młodość jest przesycona przyszłością, wiek dojrzały teraźniejszością, a starość przeszłością.

Za młodu drży nam serce, a na starość nogi.

Starość we wszystko wierzy. Wiek średni we wszystko wątpi. Młodość wszystko wie.

Życie byłoby nieskończenie szczęśliwsze, gdybyśmy mogli rozpocząć je w wieku lat osiemdziesięciu i stopniowo zbliżać się do osiemnastu.

Ciesz sie każdą chwilą, abyś potem nigdy nie żałował, że utraciłeś młodość. Każdemu etapowi życia Pan przypisał właściwe mu niepokoje.

Mając dwadzieścia lat myślałem tylko o kochaniu. Potem kochałem już myśleć.